We leven in een tijd waarin praten over emoties steeds gewoner wordt. We delen, analyseren, benoemen. We zeggen tegen elkaar: “Je mag je emoties tonen,” of “Praat erover, dat lucht op.”
En toch… voelen we ze écht?
Ik niet. Althans, lange tijd niet.
Wat ik wél deed? Wegduwen. Slikken. Ze veilig verstoppen in mijn lichaam, achter dikke muren. En ondertussen ging ik door.
Wat niemand zag, wat ik zelf ook nauwelijks begreep, was dat ik alles voelde. Niet van mezelf, maar van anderen.
Ik voelde energie. Bij iedereen.
Hun verdriet, hun pijn, hun blijdschap, hun spanningen. Alsof het mijn antenne was. Soms verwarrend, soms intens, maar ook vertrouwd. Want het gaf me richting: als ik anderen goed aanvoelde, was ik veilig. Dan wist ik wat ik moest doen, wie ik moest zijn.
Maar… waar was ik zelf in dat alles?
Wat voelde ík eigenlijk?
Wat was van mij?
Jarenlang ging het goed, dacht ik. Tot mijn systeem begon te protesteren. Klachten kwamen. Onrust. Vermoeidheid. Mijn lichaam begon te spreken op een manier die ik niet meer kon negeren. En het fluisterde iets belangrijks:
“Je hoeft niet alleen alles buiten jezelf te voelen. Het is tijd om naar binnen te keren.”
En dát was het moment dat alles begon te kantelen.
De energie die ik altijd buiten mijzelf richtte, moest terug naar binnen. Naar mijn lijf. Mijn hart. Mijn eigen emoties. En dat… dat was spannend. Maar ook ongelooflijk helend.
Want onder al die lagen van voelen voor anderen, lag ik.
Rauw. Echt. Puur.
Met gevoelens die lang verborgen waren geweest, maar niet verdwenen.
Wat ik ontdekte?
Emoties zijn energie. Ze willen bewegen. Stromen. Niet vastgezet worden. Niet ingeslikt. En als je ze er laat zijn, hoe oncomfortabel ook, bevrijd je stukje bij beetje de kracht in jezelf.
De kracht om niet alleen anderen aan te voelen, maar ook jezelf écht te ontmoeten.
Dus ja, we praten over emoties. Maar de echte reis begint als je stopt met alles buiten jezelf aanvoelen en durft te zakken in je eigen energie. In je eigen lijf. In jouw waarheid.
Want daar, precies daar, begint het thuiskomen.
Liefs,
-Miranda-